کد مطلب:119202 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
ای بندگان خدا، از (نافرمانی) خدا بپرهیزید و با اعمال نیك خویش بر مرگتان پیشی گیرید (پیش از آنكه مرگ شما فرارسد تا می توانید اعمال نیك به جا آورید). به وسیله ی چیزی كه از دست شما می رود، آنچه برای شما جاودان می ماند خریداری [صفحه 125] كنید. خود كوچ كنید كه به سختی برای كوچ دادنتان كوشش می شود. مهیای مرگ باشید كه بر شما سایه افكنده است، از كسانی باشید كه آنان را بانگ زدند و بیدار شدند و دانستند كه دنیا سرای جاودان نیست، پس آن را با سرای آخرت مبادله كردند. خداوند شما را بیهوده نیافریده و مهمل رها نكرده است. فاصله ی شما با بهشت یا دوزخ بیش از فرارسیدن مرگ نیست. زندگی محدودی كه گذشتن لحظات از آن می كاهد و مرگ آن را نابود می سازد، حتما كوتاه خواهد بود. زندگی كه گذشت شب و روز آن را به پیش می راند، به زودی به پایان خواهد رسید. مسافری كه تنها سعادت و خوشبختی و یا شقاوت و بدبختی همراه دارد باید بهترین زاد را با خود بردارد. در این جهان، از همین جهان برای خود زاد و توشه ای گیرید كه فردای رستاخیز حافظ و نگهدارتان باشد. بنده باید از پروردگارش بترسد، خویشتن را اندرز دهد، توبه را مقدم دارد و بر شهوات خویش پیروز گردد. زیرا مرگش از نظرش پنهان است و آرزویش وی را فریب می دهد. شیطان همیشه همراه او است. گناه و معصیت را پیش چشمش زینت می دهد و وی را در آرزوی توبه نگه می دارد كه آن را به تاخیر اندازد تا زمانی كه مرگ در حال غفلت كامل، در برابرش آشكار گردد. ای وای بر غافلی كه عمرش دلیلی بر ضد او است و روزگارش او را به بدبختی و شقاوت بكشاند. از خدا می خواهیم كه ما و شما را از كسانی قرار دهد كه هیچ نعمتی آنان را مست و مغرور نمی كند و هیچ هدفی آنان را از اطاعت پروردگار باز نمی دارد و بعد از فرارسیدن مرگ پشیمانی و اندوه در آنان راه نمی یابد.[1].
(خطبه شصت و چهارم)
صفحه 125.